"Hope" is the thing with feathers
"Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια".Τον επισκέπτομαι ξανά και ξανά,με την ίδια συχνότητα που με κλονίζει η αμφιβολία διαβάζοντας αυτόν τον στίχο.Ίσως επειδή πάντα βρίσκομαι ένα στάδιο πριν αυτή(η ελπίδα) εκπνεύσει,εκεί που φύεται ο ρομαντισμός.
Στις εσχατιές των λειμώνων της,όπου ανθεί το ανεκπλήρωτο.
Όμως εκείνο το πρωί ήθελα να διατρέξω αυτές τις εκτάσεις,όχι απλά να τις ατενίζω,αποκομίζοντας έτσι μια εύθυμη εντύπωση απέραντης ζωής.
Τότε που καίτοι κλινήρης,ένιωθα ευγνωμοσύνη για τη λιγοστή θέρμη που μου χάριζε ο αδύναμος πρωινός ήλιος,καθώς λίγο λίγο γέμιζε με το φως του το κρύο δωμάτιο.Έχοντας στρέψει το βλέμμα στο ολάνθιστο κηπάριο του νοσοκομείου προσπαθούσα να μη σκέφτομαι το δέρμα μου,ακόμα λαμπερό και σφιχτό,να σκίζεται από την κοφτερή λεπίδα.
Φοβισμένος και λυπημένος συνάμα έβλεπα έξω την Άνοιξη βιαστική,να μην περιμένει κανέναν.Από το ανοιχτό παράθυρο μπορούσα να μυρίσω το χαμομήλι οικτίροντας εκείνη την στιγμή τον εαυτό μου που χαράμισα το καλοκαίρι μου ενώ είναι ακόμη Μάης.
Παρατηρούσα τώρα,ζαλισμένος, τις αχτίδες του ήλιου που τρύπωναν ανάμεσα στη φυλλωσιά των δέντρων προκαλώντας το ζωηρό παιχνίδισμα του φωτός.
Και αυτό το μικρό λαμπύρισμα φάνταζε σαν μια υπόσχεση που δόθηκε αμυδρή,διστάζοντας σαν ελπίδα.
(Ο τίτλος δανεισμένος από ποίημα της Έμιλυ Ντίκινσον.
Στο κείμενο υπάρχουν λόγια του Μανόλη Αναγνωστάκη,του Μπερνάρντο Σοάρες και του Τζωρτζ Μπάυρον).
posted by still ill @ 1:45 AM
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home